*** نـذر آقـا ***
کلام عشق
نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 834 )
ســوره 10 : یونُس ( مـکّــی ـ 109 آیه دارد ـ جزء یازدهم ـ صفحه 208 )
( قسمــت هفــدهـــم )
مــژده ی وصـــل
جزء یازد هــم صفحــه 215 آیه 58 )
بسم الله الرحمن الرحیم
قُلْ بِفَضْلِ اللّهِ وَ بِرَحْمَتِهِ فَبِذَلِکَ فَلْیَفْرَحُواْ هُوَ خَیْرٌ مِّمَّا یَجْمَعُونَ
تفسیـــر لفظـــی :
بگو به فضل و رحمت خداست که [مؤمنان] باید شاد شوند
و این از هر چه گرد مى آورند بهتر است
تفسیر ادبی و عرفانی :
ای محمّــد ؛ مؤمنـــان را بشـــــــارت ده ،
و بگو : به فضـــل من شاد باشیــــد ،
به قــرآن و به محمّـــد بنـــازیـــد ،
که شما را به آن ها گـــــرامی داشتـــم ،
به یـــــــــاد من اُنــس گیـــریـــــــد ،
به وعـــده ی من چشم دارید ،
بر درگاه من خــــوی کنید ،
با ذکر من آرام گیرید ،
عهد من را به جان پذیرید ،
به مهـــــــر مـــــن بنـــــــازیـــــد .
بنده ی شـــــــــاد من آن است که :
به من شـــــــــاد است ،
و او را دو شـــــــادی است :
امـــــــروز شــــــــاد است بــــــــه من ،
و فــــــردا شـــــــــاد است بــــــــــــا مـــن .
روی ما شـــاد است تا تو حاضری ، با روی تو
جان ما خوش باد چون غایب شوی ، با یاد تو
نوشتـــه انــــــــد :
بنی اسرائیــل را زاهــــدی بود ؛
که هفتـــــــاد سال در صومعـه نشستـه ،
و خــــــــدای را عبــــــــــادت کــــرده بـــــود ،
روزی به پیامبــــــــرِ آن روزگار وحی آمـــــد که :
زاهــد را گوی ؛ نیکو روزگار به ســر آوردی ،
و عمـــری در عبــــــادت من گذاشتی ،
تو را وعده دادم که به فضل و رحمت خویش بیامرزم ،
زاهــــــــــد گفت :
مرا به فضل خودش به بهشت می رساند ،
پس هفتاد سال عبادت من کجـــا به حساب آید ؟
و از آن ؛ چــــــــــه آیـــــــــد ؟
همان ساعت خداوند بر دندان او دردی سخت پدید آورد ،
که از نهـــــــاد او فریــــــــــــاد برآمد ،
نزد پیغمبر شد و زاری کرد و شفا خواست ،
وحی آمـــــد که زاهـــــــد را گــــــــــوی ؛
عبادت هفتاد ساله خواهم تا تو را شفـــا دهم !
زاهد گفت : رضــــــا دادم ، و اینـــــک شفــــــا خواهم ،
فـــــــــــردا تــــــــــو خـــــود دانی ،
خواه مرا به دوزخ فرست و خواه به بهشت ،
وحی آمد که تمام عبـــــــادت هفتـــــــاد ساله ،
در مقابل شفای درد دندان افتاد ،
و چیزی نماند جز فضل و رحمت من !
این است که از خــــدای می خواهیم :
تا با فضل خود با ما رفتار کند نه با عدلش !
اِلهَنا عامِلنا بِفَضلِکَ وَ لا تُعامِلنا بِعَدلِکَ یا کَریــــم
مــژده ی وصـــل
گــــــــره از زلف خم اندر خم دلبــر ، وا شد
زاهــــــــد پیـــر چو عشّاق جوان رسوا شد
قطــــــــــــره بـــاده ز جــام کرمت نوشیــدم
جانــــــــم از موج غمت ، همقدم دریـــا شد
قصـــــه دوست رهـــا کن که در اندیشه او
آتشى ریخت به جانـــم که روان فرسا شد
مــــــــــــژده وصـــل به رندان خرابات رسید
ناگهـــــــان غلغله و رقص و طرب بر پــا شد
آتشى را که ز عشقش ، به دل و جانـــم زد
جـــانم از خویش گذر کرد و خلیـــل آسا شد
[ دیوان امام خمینی (ره) ص 88 ]
موضوع :
نظر ()