نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 827 )                                                                      

ســوره 10 : یونُس ( مـکّــی ـ 109 آیه دارد ـ جزء یازدهم ـ صفحه 208 )

  ( قسمــت  دهـــم )

اَسـرار جــان

 جزء یازد هــم صفحــه 211 آیه 28   ) 

بسم الله الرحمن الرحیم  

وَ یَوْمَ نَحْشُرُهُمْ جَمِیعًا ثُمَّ نَقُولُ لِلَّذِینَ أَشْرَکُواْ  مَکَانَکُمْ أَنتُمْ وَ شُرَکَآؤُکُمْ

فَزَیَّلْنَا بَیْنَهُمْ وَ قَالَ  شُرَکَآؤُهُم مَّا کُنتُمْ إِیَّانَا تَعْبُدُونَ   

 تفسیـــر لفظـــی :

و [یاد کن] روزى را که همه آنان را گرد مى ‏آوریم آنگاه به کسانى که شرک  ورزیده‏ اند مى‏ گوییم

شما و شریکانتان بر جاى خود باشید پس میان آنها جدایى  مى ‏افکنیم و شریکان آنان مى گویند

در حقیقت‏ شما ما را نمى‏ پرستیدید

 تفسیر ادبی و عرفانی :  

خداونـد از هیبت و سیاست روز رستاخیــــز ،

و روز حشــر و نشـــر ، روز عرض و شمـــار ،

روز حســـاب و کتــــــــاب ،

روزی که دیوان مظالم فرو نهـــاده ،

ترازوی عـــدل درآویختــــه ،

دوزخ آشفتـــــــه ،

برگستوان سیاست برافکنـده ،

و آن را به عرصـــات حاضـــــر کرده ،

شعله های آتش حسرت از دل ها برافروختــه ،

جــــان ها به لب رسیــــــده ،

دوست و دشمن ، آشنـــا و بیگانه ، از هم جــــدا ساختــه ،

در چنین زمـــان و چنین سـاعتـــــی ؛

از درگاه احدیت ، و ساحت قـــــدس جبــــروت و عــــزّت ،

به حکــم سیـــاست ، نــــدای قهــــر به پرستنده و پرستیده آید ،

چون آن معبـــــودان ، آن هیبت و سیاست بینند ؛

از عابدانِ خویش بیــــــــزاری گیـــــــرند ،

و عابــــــدان ، دعوی کننــــد که ؛

آنان ما را به عبـــادت و طاعت خویش فرمان دادند !

گنـــاه ؛ ایشان راست ، که مــا را از راه به در بردند !

بتــــان و طاغوتــــان پاسخ دهنــــد :

خداونـــــد ، گـــــواه مــــا و شمـــــا است ،

و او می داند که ما از عبادت شمــا بی خبـــر بودیم ،

بی حیات ! بی صفات ! و بی معنی !

نه سزاوار پرستیدن بودیم ، نه زبان فرسودن !

آن گاه ، عاقبت این مناظره و مشاجره آن است که :

همـــه را به دوزخ فرستنـــــــد ،

که فرمــــــــوده :

إِنَّکُمْ وَمَا تَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ حَصَبُ جَهَنَّمَ أَنتُمْ لَهَا وَارِدُونَ ( 98 ـ انبیاء )

اَســــــــرار جـــــــــان

اى دوست ، پیـــــر میکده از راه مى رسد

 بــــا یک گلِ شکفته به همراه ، مى رسد

گل نیست ، بلکه غنچه باغ سعـادت است

کـــــــز جــــان دوست بر دل آگاه مى رسد

آن روى با طــــــــراوت و آن موى عطرگین

ازخیمـــه‏ گه گذشته ، به خـرگاه مى رسد

از خطـــــــــــــّه حقیقت و از خیمـه مجــاز

بـــــــرخاسته ، به خلوت دلخواه مى رسد

آن نغمـــــــــــه فرشته فردوسِ جـــاودان

بــــر گــوشِ جانِ مى زده گهگاه مى رسد

دود درونِ عــــــاشقِ سرمست از شراب

بــر قلـب پیـــــر میکـــــده ، با آه مى رسد

دست از دلـــــــــم بدار که فریاد این گــدا

از چــاه دل برون شده ، بر شاه مى رسد

دردِ دل فقیــــــــــر ز مـاهى به مـــاه رفت

درویش نالـــــــه‏ اش به دل ماه ، مى رسد

زیر کمان ابــــــروى دلدار ، جادویى ست

کاســــــرار آن به قلب کمینگاه مى رسد

[ دیوان امام خمینی (ره) ص 85 ]

ما زنده از آنیـــــم که آرام نگیـــریـــم

موجیم که آســودگی ما عدم ماست

برای سلامتی و خشنودی امـــام و مقتــــدا و مولایمان

 قائـم آل محمّـــــد (ص)

و برای تعجیل در فـــرج مبــــارکشان

دو رکعت نماز مخصوص و یکصد صلوات