نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 811 )  

ســوره 9 : تـوبــه ( مـدنـی ـ 129 آیه دارد ـ جزء دهم ـ صفحه 187 )  

   ( قسمــت ســـی و ســوّم )

آرایـشِ مجلـس

 جزء یازد هــم صفحــه 204 آیه 111 )

این سوره چون با عذاب و تهدید کافران و مشرکان آغاز شده و اعلام برائت و بیزاری از آنها را در بر دارد ، و کافران و مشرکان مشمول عفو بخشش و رحمت خداوند نیستند ، استثنائاً برخلاف تمام سوره های قرآن ، بدون بسم الله الرحمن الرحیم شروع گردیده است .

اعوذ بالله السمیع العلیم من الشیطان الرجیم

إِنَّ اللّهَ اشْتَرَى مِنَ الْمُؤْمِنِینَ أَنفُسَهُمْ وَ أَمْوَالَهُم بِأَنَّ لَهُمُ الجَنَّةَ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ اللّهِ

فَیَقْتُلُونَ وَ یُقْتَلُونَ وَعْدًا عَلَیْهِ حَقًّا فِی التَّوْرَاةِ وَالإِنجِیلِ وَالْقُرْآنِ وَ مَنْ أَوْفَى بِعَهْدِهِ مِنَ اللّهِ

فَاسْتَبْشِرُواْ بِبَیْعِکُمُ الَّذِی بَایَعْتُم بِهِ وَ ذَلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ

 تفسیـــر لفظـــی :

در حقیقت‏ خدا از مؤمنان جان و مالشان را به [بهاى] این که بهشت براى آنان باشد خریده است همان کسانى که در راه خدا مى‏ جنگند و مى‏ کشند و کشته مى‏ شوند [این] به عنوان وعده حقى در تورات و انجیل و قرآن بر عهده اوست وچه کسى از خدا به عهد خویش وفادارتر است پس به این معامله‏ اى که با او کرده ‏اید شادمان باشید و این همان کامیابى بزرگ است.

 تفسیر ادبی و عرفانی :

این آیت بر ذوق اهـــل ادب و عرفـــان ،

جـــای نـــــاز دوستــــــان ،

و میـــدان اَســــرار صدّیقــــان ،

و تهنیــــت مــــؤمنــــــــــــان است ،

تهنیتی زیبــــــــا و تشریفـــــی به ســــزا ،

تهنیتی که دل را اُنس است و جــــــــان را پیغــام ،

آرایش مجلــس است و سرمـــــایـــــه ی مفلـــــــس !

زینت زبـان ها و زنــدگی دل ها ،

تهنیتی کـــریــــم از خــداونــد کـریــــم ،

رهی را به فضــــل خویش می بخشـــــــد ،

آن گاه بخشیـــــــده ی او را از او بـــــاز می خرد !

خود می دهد ، خود معاملت می کند ، و در آن معاملت ،

رهی را ســـــــود همی بخشد ، و زیـــــــان ، خود می برد !

این است نیکوکاری و کرامت ،

این است مهــــربـــانی و لطافـــت !

در تورات از زبــــان خداونـــد آمـــده است :

بهشت ، بهشت مــــــــن است ،

مـال ، مـــال مــــن است ،

بنده ، بنــــده ی من است ،

پس شمـــــــا ای بنــــدگان من ؛

بهشتِ مــن را به مــــالِ من بخریــد ،

اگـــر ســـود بردیــــد ، بــرای شمـــــــا ،

و اگر زیــــان کردیـــد ، به عهــــده ی مـــن !

ای فــرزنـــدان آدم ؛

من شما را نیــافــریـــدم که از شما ســــود بــرم !

بلکه شمـــا را آفریـــدم تا از من سـود بریــد !

ای جـــوانمـــــــرد ؛

خداونــــد در ازل ، پیش از وجـــود بنـــــده ،

بنده را خریــد ! خود فروشنده بود و خود مشتری !

خود فروخت و خود خـــریـــــــد !

در شرع اسلام روا نیست که فروشنده و خریدار یکی باشد ،

مگر پدر (ولیّ) که از فرط محبت و شفقت او را روا است ،

پس چه گوئی در خــــدا که رأفت و رحمت وی ،

در بنــــــــده بیـــش از پـــــــــــدر است ،

چه ؛ مهربانیِ او بی کـــران است ،

و مهـــر وی افزون از آن است ،

چون آن معاملت در حق پــــدر روا است ،

در حق خالق جهان و آفریننده ی مهربان اولی تر و تمام تر !

... و بیشترین سود را یاران با وفای اباعبدالله الحسین علیه السلام بردند ،

تـــن ناقـابـــــل و فنـــا پذیـــر را دادند و بهشت ابــــدی را گرفتند

گـــوارایشــــان بــــــــــاد

و یا لیتنی کنت معکـــــــم فافــــــــوز معکــــــم فـــوزاً عظیمـــاً

کربلا در کربلا می ماند اگر زینب نبود

روز بزرگـــداشت اســــرا گـــرامی بـــاد