نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 789 )            متن کامل خطبـــه غدیــریـــه (کلیک) 

ســوره 9 : تـوبــه ( مـدنـی ـ 129 آیه دارد ـ جزء دهم ـ صفحه 187 )

( قسمــت یازدهـــم )

آفـتِ دیـن

 ( جزء د هــم صفحه 190 آیه 25 )

 سوره توبه چون از عذاب و تهدید کافران و مشرکان آغاز شده و اعلام برائت و بیزاری از آنها را در بر دارد ، و کافران و مشرکان مشمول عفو بخشش و رحمت خداوند نیستند ، استثنائاً برخلاف تمام سوره های قرآن ، بدون بسم الله الرحمن الرحیم شروع گردیده است .

اعوذ بالله السمیع العلیم من الشیطان الرجیم

لَقَدْ نَصَرَکُمُ اللّهُ فِی مَوَاطِنَ کَثِیرَةٍ وَ یَوْمَ حُنَیْنٍ إِذْ أَعْجَبَتْکُمْ کَثْرَتُکُمْ فَلَمْ تُغْنِ عَنکُمْ شَیْئًا

وَ ضَاقَتْ لَیْکُمُ الأَرْضُ بِمَا رَحُبَتْ ثُمَّ وَلَّیْتُم مُّدْبِرِینَ

 تفسیـــر لفظـــی :

قطعا خداوند شما را در مواضع بسیارى یارى کرده است و [نیز] در روز حنین آن هنگام که

شمار زیادتان شمــا را به شگفت آورده بود ولى به هیــــــچ وجــــــه از شما دفــــع [خطر] نکرد

و زمین با همه فراخى بر شما تنگ گردید سپس در حالى که پشت [به دشمن] کرده بودید برگشتید

 تفسیر ادبی و عرفانی :

عُجب (خودبینی) غول راه است ،

و آفت دین ، و سبب زوال نعمت ،

و کلید فرقت و مایه ی غفلت ،

عُجب آن است که طاعتِ خود را بزرگ داند ،

و خدمت از خــــــــــود شناسد ،

و به چشمِ پسند در او نگرد ،

به فتوای نبوت ، طاعت این چنین کس ؛

 هرگز بر فرق وی برنگذرد ! [از سرش بالاتر نرود ]

سخنانی نقل شده از جنــــاب مختــــار ثقفی (ره)

الاهــــــی ؛

از دو دعـــــوی زینهــــــــــارم ،

و از هر دو به فضل تو  به فریــــاد  ،

یکی این که پندارم از خود چیزی دارم ،

یا پنـــــدارم که بر تــــــــــو حقّــــی دارم !

خـــداونـــــدا ؛

از آن جـــــــا که برخــاستیــــم ،

لکن به آن جا نرسیدیم که خواستیم !

خــــدایــــــا ؛

هرکس نه کُشتــــه ی خودی است ، مُـــردار است ،

و مغبون کسی است که نصیب او از دوستی گفتــار است !

او را کــــــــه راه جـــــــــان و دل به کار است ،

او را با دوست چــــــه کار است ؟

پیامبر (ص) فرمودند :

اگــر هیـــــچ گنـــاه نکرده باشیــــد ،

بر شما از سخت ترین گناهان می ترسم ،

و آن عُــجــــب است .

حسرت روی

امشب از حسرت رویت دگر آرامم نیست
دلــــم آرام نگیــــرد که دلارامــــــم نیست

گردش بـــاغ نخواهم نروم طــرف چمــن
روی گلـــزار نجویم که گل انـدامم نیست

من از آغـــاز که روی تــــــــو بدیــدم گفتم
در پی طلعت این حوروش انجامم نیست

من به یک دانه به دام تــــــو به خود افتادم
چه گمان بود که در ملک جهان دامم نیست

خـــاک کویش شـــــوم و کــام طلبکار شوم
گر چه دانم که از آن کام، طلب کامم  نیست

همه ایــــام چو  "هندی" ســـر راهش گیرم
گر چه توفیـــــق نظـــر در همه ایامم نیست

[ دیوان امام خمینی (ره) ص 68 ]