*** نـذر آقـا ***
کلام عشق
نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 743 )
ســوره 7 : اعـــراف ( مکّی ـ 205 آیه دارد ـ جزء هشتم ـ صفحه 151 )
( قسمــت ســی و نهــــم )
بنیـــاد دوستــــی
( جزء نهــم صفحه 173 آیه 172 )
بِســـمِ اللّهِ الـرَّحمــنِ الــرَّحیــم
وَ إِذْ أَخَذَ رَبُّکَ مِنْ بَنی آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ وَ أَشْهَدَهُمْ عَلى أَنْفُسِهِمْ
أَلَسْتُ بِرَبِّکُمْ قالُوا بَلى شَهِدْنا أَنْ تَقُولُوا یَوْمَ الْقِیامَةِ إِنّا کُنّا عَنْ هذا غافِلینَ
تفسیـــر لفظـــی :
و به خاطر بیاور زمانى را که پروردگارت از صلب فرزندان آدم ، ذریّه آن ها را برگرفت ، و آن ها را بر خودشان گواه ساخت ، و فرمود : آیا من پروردگار شما نیستم؟ گفتند : آرى ، گواهى مى دهیم . (خداوند چنین فرمود، مبادا ) روز رستاخیز بگویید : ما از این غافل بودیم ، و از پیمان فطرى بى خبر ماندیم .
تفسیر ادبی و عرفانی :
این آیت از روی فهــــم بر لسان حقیقت ،
رمـــــــــزی دیگر دارد و ذوقــــــی دیگر !
اشارت است به بدایت احوال دوستـــان ،
و بستن پیمان و عهد دوستی با ایشان ،
روز اول در عهد ازل که حق حاضر و حقیقت حاصل بود .
چه خوش روزی که روز بنیـــاد دوستــــی است ،
چه عزیز وقتی که وقت گرفتن پیمان دوستی است ،
مریدان هرگز روز ازل را فراموش نکنند ،
مشتاقان هنـــــگام وصـــــــــال دوست را ،
تــاج عمــر و قبـلــه ی روزگار دانند .
مصطفی (ص) را فرمان رسید که :
بندگان ما را [که ما را فراموش و به غیر مشغول شدند] را به یاد آور ،
آن روزی که روح پاک ایشان با ما عهد دوستی می بست ،
و دیده ی اشتیاق ایشان را این توتیــــا می کشیدیم ، که اَلَستُ بِرَبِّکُم .
بگــــو : ای مسکیـــــن ؛
یاد کن آن روز که ارواح و اشحاصِ دوستان در مجلس اُنس
از جام محبت شراب عشق ما را می آشامیدند !
و مقربان ملاء اعلا می گفتند : چه عالی همت قومی که ایشانند !
ما باری از این شراب هرگز نچشیده ایم ، و نــه شمّـــــه ای یافته ایم ،
و های و هوی آن گــــدایـــــان در عیّـــــــوق افتاده که هَل مِن مَزِید .
زان می که حرام نیست در مذهب ما
تا گاهِ عـــدم خشک نیــــــابی لب ما !
مصطفی (ص) روزی می گفت :
کـــوه حـــــرا کوهی است که مرا دوست دارد ، و من او را دوست دارم !
چون شــــرابِ مملو ِاز جـــــامِ ذکـــر ، آن جـــــــــا نــــــــوش کرده ام ،
آری ؛ آن سیّد بزرگوار ، در بدایتِ کار که آثار نبوّت و اِمارت وحی بر او ظاهر شد ،
روزگاری از خلـــق گــریــــزان و در کــــوه حــــرا با دوست به خلـــــوت می نشست ،
و درد این حدیث در آن خلوتـــگاه او را فرو گرفته
و این کـــــوه او را چون غمگساری شده و به زبان حال می گوید :
جز گِرد دلـــم گشت ندانم غــم تو
در بوالعجبی هم به تو مانَد غم تو
هرچنــد بر آتشــم نشانَـــد غم تو
غمناک شوم گرم نمانَد غــــم تو !
آن بزرگوار ساعتی در قبض بودی و ساعتی در بسط ،
وقتی در سکـــــر بودی ، وقتی در صحــــو ،
لختی در اثبــــات بودی ، لختی در محـــــو ،
هرکس که از آغاز ارادت مریدان خبر دارد ؛
داند که آن حال چون بوده و چه درد ! ؟
اکنـــون بــاری به نقــد دردی دارم
کان درد به صد هزار درمان ندهم !
خــــــدایــــا ؛
چه خوش روزگاری است روزگارِ دوستـــان تــــو با تـــو !
چه خوش بازاری است بازار عارفـــان در کار تـــــو !
چه آتشیــــن است نَفَس های ایشان در یــــاد تـــو !
چه خوش دردی است درد مشتاقان در ســـوز شـــوق و مهـــر تــــو !
چه زیبـــا است گفتگـــوی ایشان در نـــام و نشان تـــــــــو !
عالَم محضــر خــــداست
[ کلیک کنید ]
موضوع :
نظر ()