نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید (727 )                                                                                     

ســوره 7 : اعـــراف ( مکّی ـ 205 آیه دارد ـ جزء هشتم ـ صفحه 151 )  

( قسمــت بیست و چهــارم ) 

شمــع وجـود

( جزء هشتــم صفحه 160 آیه 80 ) 

بِســـمِ اللّهِ الـرَّحمــنِ الــرَّحیــم

وَ لُوطاً إِذْ قالَ لِقَوْمِهِ أَتَأْتُونَ الْفاحِشَةَ ما سَبَقَکُمْ بِها مِنْ أَحَدٍ مِنَ الْعالَمینَ

تفسیـــر لفظـــی : 

و به خاطر آورید لوط را، هنگامى که به قوم خود گفت : آیا عمل بسیار زشتى  را انجام مى دهید که هیچ یک از جهانیان، پیش از شما انجام نداده است؟

تفسیر ادبی و عرفانی :  

مردم جهان ســـه گروهند :

عـــوام ، خـــواصّ ، و خاصُّ الخاصّ

فاحشه ی در زبان عامیان همان است که :

شرع مقدس ، مجازاتش را تازیانه یا سنگ باران بیان کرده !

فاحشه ی در زبان خواصّ آن است که :

به چشم سر به لذت ها و شهوت های دنیا ننگرد ، و تنعّم و زینت دنیا را به خود راه ندهد هرچند حلال و از شبهت دور باشد ! که آفت حلال از نعیم دنیا در حق خواصّ بیش از آفت حرام در حقّ عوام است ، و حدّ این فاحشه از زبان صاحب شرع آن است که : چشم ها را از آن به بندند ، و دست ها را از آن باز دارند .

و فاحشه ی در لسان خاصّ الخاصّ ها آن است که :

به اندیشه ی دل بیرون از حق به دیگری نگرد ،

و خداوند فرموده :

بنده ی من ؛ خود را منگر !

همه کارِ ما بین ،

به کار خود منّت بر ما منه ،

توفیق از ما بین ،

از نشان خود بگریز ،

یکبارگی مهر ما بین ،

گرفتار مهر ما با غیر ما چه کار ؟

دل به سوی ما دار ، و جز ما را بگذار !

آشوب هم جهــان حدیث من و تو

بگذار من و همه جهــان گلشن تو

و نیز خداوند فرموده :

عجب دارم از کسی که به من ایمان دارد ،

چگونه به دیگری توکل و تکیه می کند ،

اگر نظری به احسان های من کنند؛

هرگز دیگری را نمی پرستند .

آید آن روز که من هجــــــرت از این خانــه کنم

از جهــــان پر زده بر شــــاخ عـــدم لانــــه کنم

رسد آن حـــال که در شمـــــع وجـود دلــــــدار

بــال و پَــــــــر سوختـــه کارِ شبِ پروانـــه کنم

روی از خانقــــــــه و صـــومعــــــــه برگــردانم

سجـــده بر خـــــاک در ساقی میخــــانــه کنم

حال حاصل نشد از موعظه ی صوفی و شیـخ

رو به کـــوی صنمــــی والـــه و دیــوانـــه کنم

گیســــو و خــال لبـــت دانه و دامنـد چه سان

مــرغ دل فــارغ از این دام و از این دانــــه کنم

شــود آیا که از این بتکــــده بربنـــــــــدم رخت

پر زنـــان پشت بر این خانــــه و بیگانــه کنم !

[دیوان امام خمینی (ره) ص 158]