تفسیر ادبی عرفانی بسم الله الرحمن الرحیم (8)  

رمــــز محبّــت

سوره 6 : انعــــــــــام

بسم الله الرحمن الرحیـم

نام پادشاهی است که پشت گرمی به سپـاه و عدد ندارد،

نام عزیزی است که از خویش و بیگانه و عدد عزّت نیابد،

اسم اعظــم است که زمـان ومـدت او را محصورنکند،

نام خـداونـدی است پـاینـده بی امد ، تـاونـده بی یار و مدد، درذات احمد است و درصفات صمد، بی شریک و بی مشیر و بی ولد، برتر از هـرچه خرد نشان داد، دورتر از هـرچه پنداشت بدان افتاد، پاک از هـراساس که تفکر و بحث نهاد، تفکر و بحث بعلم و عقل خود درذات و صفات وی حرام و تصدیقِ قبولِ منقول و تسلیم معانی در دین ما را تمام، این خود زبان علم است به اشارت شریعت،  که مزدور آنرا مایه، و بهشت جوانان را سرمایه. 

باز عارفان و خداشناسان را زبانی دیگر است، و رمزی دیگر،

زبانشان زبان کشف، و رمزشان رمز محبت به اشاره حقیقت.   

 زبان علم به روایت است و زبان کشف به عنایت، اهل روایت مزدور است و طالب حـور، و اهل عنـایت در بحـر عیــان غرقه نـور.

خـداونــدا ؛

اگرمزدور را بهشت حظّ است عارف را از دوست آرزوی یک لحظه است، 

اگرمزدور در بند سود و زیان است عارف سوخته به آتش بی دود است،

اگرمزدور از بیم آتش دوزخ درگداز است عارف سرتاسر همه ناز است .