نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید   ( 1060 )                                                                           

ســوره 19 : مـریــم ( مـکّــی ـ98 آیه دارد ـ جزء  شا نزدهم ـ صفحه 305 )


( قسمــت هفدهــــم )



نسیـمِ لطفِ اَزَلیّـت


 

 ( جزء شانزد هــم صفحــه 312 آیه 96 )

بسم الله الرحمن الرحیم 

إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ وُدًّا


   ترجمــه لفظـــی آیــــه شریفه :

 

کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده ‏اند

به زودى [خداى] رحمان براى آنان محبتى [در دلها] قرار مى ‏دهد 


 نگاهی ادبی و عرفانی به آیــه :

 

خداوند دوست نیکوکاران است ،

و آنان هم دوست خدایند ،

این دوستی و محبت ؛ تعلق به خاک ندارد ؛

بلکه تعلق به نظر ازلی دارد ؛

اگر علت محبت ، خاک بودی ؛

در جهان ، خاک بسیار است !

که نه جای محبت است ،

لکن قرعه ای از قدرت خود بزد ، ما برآمدیم ،

و فالی از حکمت بیاورد ، و آن مــــــا بودیم !

پس خداوند به حکم ازل به تو نگرد نه به حکم حال !

یکی از عارفی پرسید :

آیا اگر کسی از خــــــدا غافل باشد ،

هیچ تواند که به منــــــــــزل رسد ؟

عــــــــارف گفت :

اگر نسیمِ لطفِ اَزَلیّت ؛

از هوای فردانیّت ؛

به حکم عنایت بر دل او  وزد ؛

بی تکلّف به منزل رسد !

چه ؛ خداوند ، بندگان را در معصیت می بیند ،

و می داند که توبــــه خواهند کرد ،

و بر ایشان از آن توبــــــه حکم کند ؛ نه از معصیت !

و در حال بندگان را می بیند که گناه می کنند ،

امّا او می داند که نیـــــــــــک خواهنـــــــد شد ،

و آنان را از صالحــــان شمردند نه طالحــــــان !

چنان که خداوند موسی را که در حال خشم ،

الـــــــــــواح را بر زمیـــــن زد ، عتــــــــاب نکرد !

و سلیمان که اسبان را بی گناه پـــــــــی کرد ؛

به او خطــــــــــــاب نفـــــــرمـــــــــود !

چون خداوند به گِــــــــرد ظاهــــــــر ننگریست ،

بلکه به سابقــــــه ازلـــــــی نگریست ،

گاه به کاهی بگیـــــــرد ،

و گاه به کوهـــــــی ببخشد ،

به قـــــدرت ؛ کاهی را بگیـــــــرد ،

و به رحمت ، کوهــــی را عفــــو کند !

زیرا به ظاهـــــــــــر ننگــــــــــرد ،

بلکه به سابقـــــــه ی ازلی نگـــــــرد ،

و گــویــــــــــــد :

ما که در ازل تو را دوستیِ اثبات کردیم ،

خطّی به گِـــــــــرد تـــــو برکشیدیم ،

اگر معصوم بایستی ، معصوم آفریدمی ،

و اعتمــــــــاد کن بر دوستــــــــیِ کسی که ؛

تو را جــــــز معصـــــــــوم دوست ندارد .

اگر تو را عصمت دادمی ؛

و از تو همه پـــاکی سر زدی ،

از جلال خــــــدائی بهره مند بودی ،

و من خداونــــــدِ بی شریکم و بی انبـــاز ،

هرکه را رقـــــم دوستــــــی کشیدم ،

هر آینه کارهای او را به ساز آورم ،

و دشمنان او را به نیـــاز آورم !

و هرکه را به دشمنی با دوستان مــا برآید ،

مــــــــا دشمـــــــن اوئیـــــــــم !

ابلیس را دیدی که در حقّ آدم یک سخن گفت ،

ملعـــــــــــــون ِ ابـــــــــــــد گشت !

نمـــرود ، با آن هم طول و عرض ،

بینیم که پشّه ای او را هـــــــلاک کرد ،

که مکافاتِ دردِ دلِ خلیـــــــل بود ،

در زمان نوح ؛ یک جهان را در آب بکُشتیم ،

که مجــــــازاتِ دردِ دلِ نـــــــوح بود ،

آری ؛ هرکه مختـــــار مـــــا بود ؛

و محل اســرار و منبــــع انــوارِ مـــا بود ؛

باشد که دل وی آراستـــــه به یادگار ما باشد ،

و اصــــــــلاح کار او ، کارمـــــا بُــــــــوَد .




موضوع :