نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید  (981 )                                                                                 

ســوره 16 : نحـــل ( مـکّــی ـ 128 آیه دارد ـ جزء  چهــاردهم ـ صفحه 267 )

( قسمــت بیست و نهــــــم  )

وادىِ عشــق

 ( جزء چهارد هــم صفحــه 278 آیه 98 ) 

بسم الله الرحمن الرحیم 

فَإِذَا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ فَاسْتَعِذْ بِاللّهِ مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیم

   تفسیـــر لفظـــی :

پس چون قرآن مى‏خوانى از شیطان مطرود به خـــدا پنـــاه ببر

  تفسیـــر ادبی و عرفانی : 

در قــــرآن نظیـــــــر ایـــن آیت فـــــراوان است ،

همـــــــه خطــــاب بـه رســــــــول الله (ص) ،

و همچنین نـــــــــوح (ع) و یوســــف (ع) ؛

از شرّ شیطان لعین به خدا پناه بردند ،

و نیز موسی (ع) در برابر فرعون ؛

از شرّ شیطان ، استعاذه ی به خــــدا کرد !

و دو سوره ی آخــــر قــــرآن نیز (فلق و ناس) ؛

استعــــــاذتِ دوستان و آشنایان ؛

و بازگشت ایشان به درگاه خداونــــــد است .

لطیفــــــه :

نوشته اند که ؛

آن روز که رایت جلال قرآن از مَکمَنِ غیب بیرون دادند ،

و جبرئیل امین به محمّد مصطفی (ص) فرود آورد ،

گفتگو و جستجویی در اهل آفرینش افتاد ،

آن زخــم دیـــــــده ی ازل ؛

یعنی ابلیس لعین و شیطان مطرود را دیدند که ؛

به وجــــــــد آمـــــده و شـــــــــادی می کند !

گفتند : ای رانــــــــده شـــده ی درگاه ،

و ای مطــــرود و مقهور پیشگاه ،

تو را از این خلعت ، و عـــــزتِ این نــــــام ،

و عشقِ این پیغـــــام چه نصیبـــــــی هست ؟

گفت : به مقتدای اهل سعــادت پیغــــام رسید که :

چون قصد خواندن کلام ما (قرآن مجید) کنی ،

بر سر کوی آن ملعون و مطرود گذر کن ،

و بگوی : پناه بر خدا از شر شیطان رانده شده ،

پس مــــــــــــا را این عــــــــزّت بس کــــــه ؛

پرده داریِ درگاه قرآن مجید دادند !

و ما را آن شــــــرف بس که ؛

تا به قیــامت ، خوانندگان قرآن کریم ،

نام مـــــا را در پیش می دارند !!!

« و ما برای این که این شادی را از شیطان لعین بگیریم خواندن قرآن را با این آیه مبارکه شروع می کنیم :

 إِنَّ اللَّهَ وَ مَلائِکَتَهُ یصَلُّونَ عَلَی النَّبِی یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَیهِ وَ سَلِّمُوا تسلیماً

و پس از فرستادن سلام و درود بر نبی مکرم (ص) ، از شر شیطان به خــــــــدا پنــــــاه می بریم

( اعوذ بالله می گوئیم و شروع به خواندن قرآن می کنیم »

 رخ خورشیــد

عیب از مااست ، اگر دوست ز ما مستـور است

دیده بگشاى کـــــه بینى همــه عالم طور است

لاف کـــم زن کـــــــــه نبیند رخ خـورشید جهــان

چشــم خفــاش کـــــه از دیدن نــورى کور است

یــــــــــارب ، ایــن پرده پندار که در دیده ماست

بـــاز کن تــــا کــــه ببینم همــــه عالم نور است

کــــــــــاش در حلقه رنــدان خبرى بود ز دوست

سخن آنجا نه ز ناصــــر بــُــــوَد  از منصـور است

واى اگـــــر پــــــــرده ز اســــرار بیفتــــــد روزى

فاش گردد که چه در خرقـــه این مهجــور است

چــــــه کنــــــــم تا به سر کوى تــو ام راه دهند

کاین سفر توشه همى‏خواهد و این ره  دور است

وادى عشق که بى هوشى و سرگردانى است

مــدعى در طلبش بـــــوالهوس و مغــرور است

لـب فرو بست هر آن کس رخ چون ماهش دیــد

آن کــه مــدحت کنـد از گفته خود مسرور است

وقت آن است کـــــــه بنشینم و دم در نـــــزنـم

به همــه کَـون و مکان مدحت او مسطور است

( دیوان امام خمینی [ره] ص 52 )

 مولای من ؛ یابن الحسن ؛ روحی فداک