نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 940 )                                                                                        

ســوره 15 : حجـــر ( مـکّــی ـ 99 آیه دارد ـ جزء چهــاردهم ـ صفحه 262 )

  ( قسمــت چهــارم )

آفتــابِ تـوحیــد

 ( جزء چهارد هــم صفحــه 263 آیه 16 )

بسم الله الرحمن الرحیم

وَ لَقَدْ جَعَلْنَا فِی السَّمَاء بُرُوجًا وَزَیَّنَّاهَا لِلنَّاظِرِینَ

   تفسیـــر لفظـــی :

و به یقین ما در آسمان برجهایى قرار دادیم و آن را براى تماشاگران آراستیم

خرمشهـــــر را صــدام با کمک کـدخــدا اشغــال کرد

و در سوم خرداد خـــــــــدا آن را آزاد کرد

   تفسیر ادبی و عرفانی :

بــرج هــای آسمــــان ، ستـــارگاننــــــد ،

که خداونــــد آن ها را به قــدرت خویش آفریـده ،

و آسمــــــــان را به آن ها نگاه داشتــه ،

و دیدِگاه آدمیـــــــــان کــــــــرده ،

هم چنین دل های عارفـــــــان را به لطف خویش ،

به ستـــارگانِ معـــرفــت و مـــــــــاهِ دانش ،

و آفتـــــــابِ توحیــــــــد آراستــــــه ،

و نظرگاه خود ساختــه است .

و رسول الله صلی الله علیه و آله و سلّم فرموده اند :

خداونـــــد در دستــگاه آسمــــــــان ها ،

به دل های شمـــــا می نگرد ،

و چون شیطان قصــد آسمـــان کند ،

تا استــــــــراق سمـــــــع نماید ،

به آتش سوزان شهـاب ثاقب رانده می شود ،

و چـــون قصـــدِ دلِ بنــــــــــده ی مــؤمـــن کنـــد ؛

وسوســــه ی او به آتش دانش و معـــرفت بســــوزد !

20 ـ وَ جَعَلْنَا لَکُمْ فِیهَـــــا مَعَایِشَ وَ مَن لَّسْتُمْ لَــــهُ بِرَازِقِیــــنَ

و براى شما و هر کس که شما روزى‏دهنده او نیستید

در آن وسایل زندگى قرار دادیم .

اسبــاب عیش هر گروهی مختــلف است ؛

چنان که عیش مریــــــدان ،

به یُمن اقبـــــال خداونــــــد است ،

و عیـش عـــارفــــان ،

به لطف جمــال محبـــــوب است ،

و عیش موحّــــــــدان ،

به کشف جــلال معبــــــود است ،

و همه ی آن ها مربوط و وابستــه به خود او است ،

و هرکسی را از فضـل خداوند بهـــره ای است ،

و او از آراستـــــن به کارهـــــای خویش ،

و آرایش شدن به جمـــال خویش ، منــــزّه است .

میلاد با سعادت چهارمین خورشید آسمان امامت و ولایت

حضرت علی ابن الحسین ، زین العابدین و سیدالساجدین (ع)

مبــــــــــــارک

نیــم غمـــزه

پــــروانــــــــه وار بر در میخــانـــــه ، پـــر زدم

دربستــــه بــــود بـــا دل دیـــــوانــــه در زدم

خــــــوابم ربــــود ، آن بت دلــدار تــا به صبــح

چــون مــرغ حـق ، ز عشق ، ندا تا سحـر زدم

دیــــدار یـــــار گـــر چه میسّـــــــر نمـى شود

مـــن در هــــواى او ، به همـــه بــام و بر زدم

در هــــر چـــه بنگــرى ، رخ او جلـــوه ‏گــر بُوَد

لــــوح رُخش به هــــر در و هـــر رهگـــذر زدم

در حــــال مستــى ، از غــم آن یــــار دلفـریب

 گاهى به سینه ، گاه به رُخ ، گـه به سر زدم

جـــان عزیـــــز من ، بت من چهــــره بـــاز کرد

طعنــــه به روى شمس و بــه روى قمــر زدم

یارم به نیـــم غمــــزه چنان جان من بسوخت

کــــآتش به ملک خـــاور و هــــم ، بــاختـر زدم

( دیوان امام خمینی [ره] ص 141 )