نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 912 )                                                                           

ســوره 43 : ابراهیــم ( مـکّــی ـ 52 آیه دارد ـ جزء سیـزدهم ـ صفحه 255)

    ( قسمــت دوّم )

جــان جهــــان

جزء سیزد هــم صفحــه 255 ( آیه 2 ) 

بسم الله الرحمن الرحیم  

اللّهِ الَّذِی لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَ مَا فِی الأَرْضِ

وَ وَیْلٌ لِّلْکَافِرِینَ مِنْ عَذَابٍ شَدِیدٍ

 تفسیـــر لفظـــی :

خدایى که آن چه در آسمان ها و آن چه در زمین است

از آن اوست و واى بر کافران از عذابى سخت 

 تفسیر ادبی و عرفانی :

هرکه خویشتن را به آفریننده ی جهان داد ،

و دل خود به صحبت او پرداخت ،

کائنات و حادثات ، همه یک سر به خدمت وی پرداخت ،

که خداوند فرموده :

بنده ی من ؛ آسمان ها و زمین و هرچه در آن است ؛

مِلک و مُک ما است ، همه بنده ی ما هستند ،

اگر وفای عهد ما را میان بندی ؛

و چاکر وار سر در ربقه ی طاعت آری ؛

همه را حلقه ی چاکریِ تو در گوش کنیم ،

و مسخّر تو گردانیم ،

و اگر سر از چنبر فرمان برگردانی ،

یا دل خود با صحبت دیگری پردازی ؛

همه را به دشمنیِ تو بر پای کنیم ،

و قدم گاه تو بر زندان کنیم !

نوشتــه انـــــد :  

سلیمان نبی با آن مرتبت و منزلت ،

بر تخت مملکت نشسته ،  

و شـــــــادِروان دولت گسترانیده ،

جنّ و انس و طیور برای خدمت صف ها کشیده ،  

تاج رسالت بر سر نهاده ،

به خاطرش بگذشت که ؛

امروز هیچ کس را جز پسر داود روا نبوَد که ؛

این منزلت و رفعت عطـــا کند !

در حــال ؛ بـــاد را فــرمـــان رسید ؛

که ردای او را از فرقش درکشد ! و بر خاک اندازد !

سلیمان ، روی در هم کشید ، و از سرِ سطوتِ خویش ،

باد را گفت : ردای مـــرا بــاز گــــردان !

باد گفت : ای سلیمان ؛ تو دلِ خود را به خود باز آر !

تا مــــا ردای تـــو را بـــاز آریم !

جــان جهــــان

به تو دل بستم و غیر تـــو کسى نیست مــرا    

جُزتو اى جان جــــهان ، دادرسى نیست مرا

عاشق روى تــو ام ، اى گل بى مثــل و مثــال     

به خدا غیر تــــو هــرگز هـوسى نیست مرا

بـــا تــو هستم ، ز تــو هرگز نشدم دور ولى    

 چه توان کـرد که بانگ جــــرسى نیست مرا

پــرده از روى بینداز ، به جان تــــو قســم    

 غیـردیــــدار رُخــت ملتمسـى نیست مرا

گر نباشى بـــرم ، اى پــردگىِ هرجــــایى      

ارزش قـدس چـــو بـــال مگسى نیست مرا

مـده ازجنت و از حــــــور و قصورم خبرى

جز رخ دوست نظــــر سوى کسى نیست مرا

( دیوان امام خمینی [ره] ص 41 )

مـولای مـن مهــــــدی ؛