*** نـذر آقـا ***
کلام عشق
نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 870 )
ســوره 11 : هــود ( مـکّــی ـ 123 آیه دارد ـ جزء دوازدهم ـ صفحه 221)
( قسمــت بیست و ششـم )
اِکـرام و نــوازش خــدائی
جزء دوازد هــم صفحــه 234 آیه 120 )
بسم الله الرحمن الرحیم
کُلاًّ نَّقُصُّ عَلَیْکَ مِنْ أَنبَاء الرُّسُلِ مَا نُثَبِّتُ بِهِ فُؤَادَکَ
وَ جَاءکَ فِی هَذِهِ الْحَقُّ وَ مَوْعِظَةٌ وَ ذِکْرَى لِلْمُؤْمِنِینَ
تفسیـــر لفظـــی :
و هر یک از سرگذشت هاى پیامبران [خود] را که بر تو حکایت مى کنیم چیزى است که
دلت را بدان استوار مى گردانیم و در این ها حقیقت براى تو آمده
و براى مؤمنان اندرز و تذکرى است
خدایا ؛ نمی گویم دستم بگیـر !
که ؛ گرفتـه ای ، رهــایـم مکــن !
تفسیر ادبی و عرفانی :
اهــل معــنـــی می گـویند:
مقصـــــــــود از آن قصّـــــــــــه ها
فضل و شرف امت محمّــــد(ص) بر دیگر امت هاست
که فرمود :کُنْتُمْ خَیرَ اُمَّـةٍ اُخْرِجَت لِلنّاس...
و آن فضـــــل و شـــــــرف که این امت بر دیگر امت ها بدید ؛
سبک باری بار اینان در بـرابــر بار سنگــیـــن آنان بود
که فرمود : یــرِیـــدُ اللهُ بِــکُـــــــمُ الْـیـسْـــــرَ...
چون این مزیت و عنایت و این کرامت و نعمت ،
از پیشگاه حق به مصطفی(ص) پیوست ،
از وی خواست تا به شکــــر آن قیـــــــــــام کند ،
از قیــــــام شب و صیـــــــــــــام روز ،
کاری و جهــدی بزرگبر عهــده ی خود نهــــــــــاد ؛
که شب ها آن قــدر نمــــاز خــوانــدی که پـاهـــا ورم کــردی ،
صحــــــابه عرض کــردنـــد : ای رسـول خــدا ؛
مگــر غَـفَــرَاللهُ لَکَ درباره ی شمـــا نــــازل نشده ؟
فـرمــود بلی ؛
ولی آیا من نباید در درگاه او سپاسگـــــزار باشم؟
خــداونـــد در باره ی پیغـمبــــر خــاتـــم (ص) فـرمود :
ای مهتـــر عالــــم و ای سیّــــد اولاد آدم ؛
ساکــن باش (دلت آرام باشد) و دل بر جـــــای دار ،
که ما حدیث پیغمبــــران را با تــــــو گـفتیــم
و بر اکــــــرام و نــوازش تـــــــــو افـــزودیـم
تا آنــان بداننـــــــــد که نه چون تـــــــــــــو هستند !
و تـــــــو بدانی که آنان به منــــــــزلت تــــــــو نرسیــــدند .
وصف تـــو چه جای حکمت اندیشان است
خاک کف تــو ســرمــه ی دل ریشـان است
آیا ما آرام هستیم ؟
آیا مـــا حیــــا داریـــــم ؟
آیا مـــــا تلاش می کنیــــــم ؟
آیا ما مهیـــــای مــــرگ هستیم ؟
غمـــزه ی دوست
جــز ســر کــــوى تــــــو اى دوست ، نـــدارم جــایى
در ســــرم نیست ، به جـــــز خــــــاک درت سودایى
بــر در میکــــده و بتکــــــــــده و مسجــــــد و دیـــــر
سجــــده آرم که تـــــو شایـــــد ، نظـــــــرى بنمایى
مشکلى حــــــل نشد از مـــــدرسه و صحبت شیـخ
غمـــــزه اى تا گِـــــــره از مشکل مــــــــا بگشــایى
این همـــــه مــــــا و منــــى ، صـوفى درویش نمود
جلــــــــوه اى تا مـــن و مـــــــــا را ز دلــم بـــزدایى
نیستم ، نیست ، که هستى همه در نیستى است
هیچـــم و هیـــــچ کـــــه در هیــــــچ نظــر فرمایى
پــى هـر کس شـــدم ، از اهـــل دل و حــال و طرب
نشنیدم طــــــــرب از شــــاهـــــــد بـــــــــزم آرایى
عـاکف درگـــه آن پــــــرده نشینــــــــم ، شب و روز
تا به یک غمــــــــزه او ، قطـــــره شـــود دریـــــایى
[ دیوان امام خمینی (ره) ص 186 ]
اَلّلهُمّ َصَلّ ِعَلی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَعَجِّل فَرَجَهُم
موضوع :
نظر ()