نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 828 )                                                                      

ســوره 10 : یونُس ( مـکّــی ـ 109 آیه دارد ـ جزء یازدهم ـ صفحه 208 )

  ( قسمــت  یازدهـــم )

قـدرتِ مطلـق  

 جزء یازد هــم صفحــه 213 آیه 34   ) 

بسم الله الرحمن الرحیم  

قُلْ هَلْ مِن شُرَکَآئِکُم مَّن یَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ

قُلِ  اللّهُ یَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ فَأَنَّى تُؤْفَکُونَ

 تفسیـــر لفظـــی :

بگو آیا از شریکان شما کسى هست که آفرینش را آغاز کند و سپس آن را برگرداند؟   

 بگو خداست که آفرینش را آغاز مى کند و باز آن را برمى ‏گرداند !

پس چگونه [ازحق] بازگردانیده مى‏ شوید

 تفسیر ادبی و عرفانی :

قدرتِ بر کمــــال ؛ قدرتِ آفریدگار است که ؛

جهان را آفرینــنده و آغــاز کننـده است ،

و سپس ؛ گذشته را باز پس آرنده ،

و کهنــــه را ، نــــــو سازنده ؛

از نیست ؛ هست بــــــرون آرد !

و آن گاه هست را نیست کنــــــــد ،

هــر چیـــــزی را ضــــــدّ آن توانـــــــــد ،

و هــــــــرکاری را عکـــــس آن رانَـــــــــــد ،

بستـــــن و گشـــودن و بـریـــــدن و چسبـانیـدن ،

جبـــر و کسر کـردن ، همه را تـوانَـــد و سِــرّ آن دانَــــد .

گــــوینـــــــــد ؛

 یک جبـــری با یک اختیــاری منــاظـــــره همی کردند ؛

اختیاری ( قَـــدَری ) دست به درخت برد و میوه ای چید و گفت :

این ؛ نـــه قــــــــدرت و اختیــــــــار مــــــن است ؟

جبــــــــــــری گفت :

اگـــر تـوانــی آن را به جـــــای اول برگـــــــردان !

قَـــــــــدَری نـاتــــــــــوان مــانـــد ،

جبــــــــــری گفت :

پس قــــدرت مطلــــق ؛ خـــــدای راست و بـس !

راز ِ نهــــان

داستــــــان غـــــم مـــن راز نهــــــانى باشـــد

آن شناســـد که ز خود یکســـره فــــانى باشد

بـــه خـــــــمِ طُـــــرّه ی زلفت نتوانـــم ره یافت

آن توانـــــــد که دلش آن چه تــــــو دانى ، باشد

ســــــاغرى از خُـــــــم میخانه ، مرا بــــاز دهید

کــــه تـــــوانـد که در این میـکــــده بانى باشد ؟

گـــــِردِ دلــــــــــدار نگردد ، غـــم ساقى نخورد

غیـــــــر آن رنـــــد که بى نـــام و نشانى باشد

گرچه پیرم ؛ به سر زلف تو اى دوست ، قسم

در ســـــرم ، عشق ؛ چــو ایّـــام جوانى باشد

دورم از کــــوى تــــو ، اى عشـوه ‏گـر هر جایى

که نصیبــــم ز رُخت ، نامــــــــــــه پرانى باشد

گـــــــــــر شبانان به سر کوى تــــو آیند و روند

خرّم آن دم که مرا شغـــــــل ، شبـــانى باشد

[ دیوان امام خمینی (ره) ص 87 ]