نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 797 )                                                                             

ســوره 9 : تـوبــه ( مـدنـی ـ 129 آیه دارد ـ جزء دهم ـ صفحه 187 )

  ( قسمــت نوزدهـــم )

جـذبـه ی الهــی

 ( جزء د هــم صفحه 193 آیه 40   )

این سوره چون با وعده عذاب و تهدید کافران و مشرکان آغاز شده و اعلام برائت و بیزاری از آنها را در بر دارد ،

و کافران و مشرکان مشمول عفو بخشش و رحمت خداوند نیستند ، استثنائاً برخلاف تمام سوره های قرآن ،

 بدون بسم الله الرحمن الرحیم شروع گردیده است .

اعوذ بالله السمیع العلیم من الشیطان الرجیم

إِلاَّ تَنصُرُوهُ فَقَدْ نَصَرَهُ اللّهُ إِذْ أَخْرَجَهُ الَّذِینَ  کَفَرُواْ ثَانِیَ اثْنَیْنِ إِذْ هُمَا فِی الْغَارِ

إِذْ یَقُولُ  لِصَاحِبِهِ لاَ تَحْزَنْ إِنَّ اللّهَ مَعَنَا فَأَنزَلَ اللّهُ سَکِینَتَهُ عَلَیْهِ وَ أَیَّدَهُ بِجُنُودٍ لَّمْ تَرَوْهَا

وَ جَعَلَ کَلِمَةَ الَّذِینَ کَفَرُواْ السُّفْلَى وَ کَلِمَةُ اللّهِ هِیَ الْعُلْیَا وَاللّهُ عَزِیزٌ حَکِیمٌ

 تفسیـــر لفظـــی :

اگر یاری ندهـیــد رســول خــــدا را ،

خـداونــد او را یاری داده است ،

آنگاه که کافـران او را از مکّه بیرون کردند

در حالـی کـه مکه وطن او بود،

هـنـگامی که در غار بود به همراه خویش گفت:

دلتنگ مباش خــــــدا با مـــا است.

پس خـــداونـــد آرامش بر او فـرستاد،

و یاری داد او را به سپاهـیـــــانی که شما نمی دیدید

و سخن کافـران را پائین و پست و مغـلــوب کرد

و سخـن خــدای را بالا و غالب قرار داد

( و َکَلِمَةُ اللهِ هِی العُـلْـیـــا )

و خــداونــد توانا و دانا است.

با عرض تسلیت رحلت عالِم مجاهد و مبارز ، شیخ بزرگ اعتدال و انقلاب ،

آیة الله محمـــد رضــــــا مهـــــــدوی کنی

 تفسیر ادبی و عرفانی :

سعادت بندگان در عنایت است ،

و آن جا که عنایت است ، پیروزی را چه نهایت است ؟

کار جـــذبـــــــه ی الهـــــــــی ؛

مغناتیس عزت و کشش عنایت دارد ،

هر کجا کششی بود ؛ آنجا کوششی بود ،

هرکجا صدقی بود ، آنجا تصـدیـــق بود ،

و هرکجا تصدیق بود ؛ آنجا دلی بود ،

و آنجا که دلـی بود ؛ فتحــی بود ،

و آنجا که فتحــی بود ؛ سعــــــادت بود ،

خنک آن بنده که اهل این قصه بود !

کریمـــا ؛

این ســــــوزِ امـــــروزِ مـــا درد آمیـــــز است ،

نه طاقتِ به سر بــــردن و نه جـای گــــریــز است !

لطیفــــا ؛

این منزل ما چرا چنین دور است ؟

همرهان برگشتند که این کار غـــرور است ،

گــــر منـــــزل مــــا ســـــــــرور است ؛

این انتظــــــار ، ســــور است ،

و اگر منتظــــر ، مصیبت زده است ؛ معـــــذور است .

مصطفی(ص) فـرمود:

از جبـــار عالم فرمان آمد که : ای محـمــد ؛

وقت آن است که بر منبـــر سعـــــادت بر شـوی

و به مــردم بگــوئـی :

« قُـولُـوا لا اله الا الله ، محمّد رسول الله »

محمد (ص) گفت :

با که گویم که همه ی عالم منکر این حدیثد !

جبرئیل گفت : ای محـمــد؛

اگــر منکــر نبــودندی به سعـــادت دعوت تو کی رسیدندی؟

همه کس به سعــادت دعـوت تــو نزدیـــک نیست جـــز معــــدودی !

شیخ انصاری گوید :

الهـــــی ؛

کشیدیم انچه کشیدیم ؛

همه نوش گشت چون آوای قبول شنیدیم ،

الهـــــی ؛

دانی که هرگز در مهـــــرشکیبـــا نبودیم ،

و به هر کوی که رسیدیم حلقه درِ دوستیِ تو گرفتیم ،

و به هر راه که رفتیـــــم ، بر بــوی تــــــو آن راه را بریدیــــم ،

دل رفت ، مبــــــارک بـــــاد ،

گر جـــــان برود در این راه پسندیده ایم !